Η Μισαλλοδοξία της Εβραϊκής Ορθοδοξίας (Β')

α. η Ιερά Εξέταση κι ο ανθελληνισμός των Πατέρων της Ορθοδοξίας

Η Ορθοδοξία-Βυζάντιο ήταν υπεύθυνη για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων-οι οποίοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία ουδέποτε ασπάστηκαν τον χριστιανισμό-αλλά και για τις σφαγές χιλιάδων άλλων ανθρώπων που είτε ελλήνιζαν-δηλαδή ήταν κοινωνοί της ελληνικής Ιδεολατρικής παιδείας-είτε ήταν χριστιανοί αιρετικοί όπως οι Αρειανοί, οι Νικολαϊτες ,οι εικονομάχοι κ.α. Στο ορθόδοξο βυζάντιο η Ιερά Εξέταση και ο Μεσαίωνας ήταν γεγονός από την γεννησή του και διήρκησε μέχρι…και σήμερα!

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο στο κεφάλαιο αυτό θα ξεκινήσουμε κάπως…ανορθόδοξα, κάνοντας αναφορά σε έναν έλληνα-δηλαδή παγανό διανοούμενο-τον Λιβάνιο κι αυτό γιατί εκτός του ότι υπήρξε ο τελευταίος υπερασπιστής του ελληνικού πολιτισμού πριν οριστικά επικρατήσει ο χριστιανορθδόδοξος Μεσαίωνας, υπήρξε και δάσκαλος των δύο σπουδαιοτέρων πατέρων της Ορθοδοξίας, του Μ. Βασιλείου και του Ι. Χρυσόστομου.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί οι άγιοι πατέρες κατέφυγαν σε έναν ειδωλολάτρη για την μόρφωσή τους όταν

α) ο ίδιος ο Παύλος είχε πει πως ο θεός ήρθε να ταπεινώσει τους σοφούς και να δοξάσει τους μωρούς και β) τι ανάγκη είχαν τα φώτα των ειδωλολατρών όταν υποτίθεται ήδη είχαν την θεία επιφοίτηση του αγίου πνεύματος;

Οι περισσότεροι αν όχι όλοι εκ των συγχρόνων ορθόδοξων διανοούμενων προβάλλουν το εντελώς ανυπόστατο επιχείρημα πως αυτό έγινε δήθεν για την σύζευξη του ελληνικού πνεύματος και της χριστιανικής θρησκείας.

Όμως δυστυχώς γι’ αυτούς η ιστορία και μάλιστα ακόμη κι αυτή που γράφτηκε από τους ίδιους τους χριστιανούς , τους διαψεύδει και τους καθιστά ένοχους απάτης ή απλώς ανιστόρητους, εμείς θα λέγαμε δολίως ανιστόρητους.

Για να γίνουμε πιο σαφής θα δούμε τι είπαν ή έπραξαν οι λεγόμενοι πατέρες της ορθοδοξίας και οι εκχριστιανισμένοι ρωμαίοι αυτοκράτορες του Βυζαντίου που υπήρξαν και οι θεμελιωτές της Ορθόδοξης παράδοσης.

Ιδού με ποιόν τρόπο εξέφρασαν την ευγνωμοσύνη τους ο Μ. Βασίλειος και ο Ι. Χρυσόστομος προς τον δάσκαλό τους Λιβάνιο και ποια ήταν η γνώμη τους για την ελληνική παιδεία.

Ο Μεγάλος Βασίλειος σε μία επιστολή του Λιβάνιου προς αυτόν όπου τον επαινεί για την ομορφιά των λόγων του, απαντά με τον εξής προκλητικό τρόπο[1]

«τι άλλο θα έλεγε ένας σοφιστής σαν κι εσένα…το έκανες για να εντυπωσιάσεις τους άλλους…μα εγώ είμαι με την μεριά του Μωυσή και του Ηλία και των ανθρώπων σαν και αυτούς…κι αν κάτι έγινα έχοντας εσένα για δάσκαλο με τον καιρό το ξέχασα»

των ανθρώπων δηλαδή που ήταν υπεύθυνοι για σφαγές αθώων παιδιών, που εκπόρνευαν τις γυναίκες τους και πουλούσαν τα αδέλφια τους.

Να λοιπόν ποια είναι η πνευματική κληρονομιά των αγίων πατέρων και ποιάς παράδοσης ήταν συνέχεια και ιδού με τι ανωτερότητα απαντά ο… κακός ειδωλολάτρης Λιβάνιος

«επειδή είσαι δίκαιος άνθρωπος μπορείς να έχεις τα βιβλία αυτών των ανθρώπων που όπως λες είναι καλοί, όμως τα βιβλία των ελλήνων που είναι οι ρίζες σου, πάντοτε ζουν και θα επιζούν και ο χρόνος δεν θα σε αποκόψει από αυτές ακόμη κι αν δεν τις ποτίζεις»

Όμως για να μην υπάρχουν αυταπάτες να πως ομιλεί (Λόγος αρ. 27) ο μεγάλος ιεράρχης για τον ελληνικό πολιτισμό δηλαδή για ότι ο σύγχρονος άνθρωπος θαυμάζει και ο σύγχρονος Έλληνας ορθόδοξος καμαρώνει

« οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι γιορτές του διαβόλου»

Ο Λιβάνιος[2] αναφερόμενος στις πολυάριθμες βιαιοπραγίες των χριστιανών μοναχών κατά των ναών των ελλήνων λέει

«οι μαυροφορεμένοι φέροντες ξύλα, πέτρες και σίδερα αλλά και με τα χέρια και τα πόδια γκρεμίζουν τις στέγες και τους στύλους των ναών, συντρίβουν τα αγάλματα, ανατρέπουν τους βωμούς ενώ οι ιερείς πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στην σιωπή και τον θάνατο»

γι’αυτές τις βιαιοπραγίες, για τις καταστροφές που διέπραξαν οι χριστιανοί εναντίον των έργων τέχνης που σήμερα θεωρούνται από την ανθρωπότητα παγκόσμια κληρονομιά, ο Μ. Βασίλειος θριαμβολογεί[3]

«τα αγάλματα γκρεμίστηκαν οι βωμοί έπεσαν τα δαιμόνια έφυγαν»

ενώ στο ίδιο έργο δείχνει για ακόμη μια φορά το πώς σκέφτεται για την παιδεία και τον πολιτισμό των Ελλήνων

«να μην δειλιάζουμε από τους Ελληνικούς λόγους γιατί αυτοί είναι σαν τους δαυλούς που δεν έχουν πλέον την φωτεινότητα του πυρός αλλά καπνίζουν και μαυρίζουν όσους τους ακουμπούν και δακρύζουν τα μάτια όσων πλησιάζουν» (εις Ησαϊαν 7,196,1-9)

Ο Μεγάλος Ιεράρχης, Βασίλειος και προστάτης της παιδείας των νεοελλήνων, είναι ομολογουμένως ο πλέον μορφωμένος και ήπιος ιεράρχης. Πολλοί είναι αυτοί που επικαλούνται το όνομά του για να δείξουν πως ο χριστιανισμός δεν ήταν υπόθεση μόνον των αμόρφωτων αλλά ούτε και είχε σχέση με το εκδηκητικό πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης.

Όμως ότι θετικό υπάρχει στα κείμενα του Βασίλειου είναι «δάνεια» από τον πλατωνισμό και τον στωϊκισμό και όχι από τον Μωϋσή που ο ίδιος επικαλείται. Η «σοφία» που αντλεί από τον Μωϋσή φαίνεται στο «εις την αρχή των παροιμιών».

Σε αυτό το κείμενο βλέπουμε και τι ακριβώς εννοεί με τον όρο παιδεία ο Βασίλειος.

«όπου κατοικεί ο φόβος εκεί κατοικεί η καθαρότητα της ψυχής…η παιδεία του Κυρίου ανοίγει τα ώτα» (100 Ε)

ο φόβος και η χριστιανική διδασκαλία είναι η παιδεία που ευαγγελίζεται ο προστάτης της νεοελληνικής παιδείας

«…ομοίως συμβαίνει και με τους παρακούοντες την διδασκαλία του Θεού όταν επέλθει σε αυτούς η παιδεία και ο σωφρονισμός γίνεται δεκτή η διδασκαλία…επειδή η τιμωρία νουθετεί όπως έκανε και ο Παύλος με το να παραδίδει στον Σατανά όπως σε δήμιο που βασανίζει και μαστιγώνει δια να δεχθούν την διδασκαλία του Θεού» (101 D–E )

«να δέχεσαι τους πόνους και τις πληγές καθαριζόμενος από όσα αμαρτάνεις και να λέγεις για την γνώση της παιδείας θα υπομείνω την οργή του Κυρίου διότι αμάρτησα»

αυτή είναι η παιδεία του Βασιλείου, φόβος, βασανιστήρια, ταπείνωση. Το τέλειο τρίπτυχο για να διαμορφώνεις υποταγμένες συνειδήσεις κι ανελεύθερα πνεύματα.

Να όμως και ποια είναι η μεγάλη ηθική διδασκαλία του Μεγάλου Ιεράρχη

«αυτός που χρησιμοποιεί πανουργία προς ωφέλεια δική του και των άλλων είναι άξιος επαίνου…ωραία η πανουργία των Εβραίων όταν εξαπάτησαν τους Αιγυπτίους…καλή η πανουργία της Ρεβέκκας…ωραία η πανουργία της Ραάβ και της Ραχήλ…η πανουργία όμως των Γαβαωνιτών κατά των Ισραηλιτών είναι κακή»(108 Α-Β) 

καλή λοιπόν η πανουργία των Εβραίων-δηλαδή των πνευματικών πατέρων των χριστιανών-κατά των υπολοίπων λαών και κακή αυτή που στρέφεται κατά αυτών.

Για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία για την πλήρη ταύτιση και των Πατέρων της Ορθοδοξίας με το μισαλλόδοξο και ρατσιστικό πνεύμα της Παλαιάς Διαθήκης, ιδού ένα χαρακτηριστικό κομμάτι του Βασιλείου από το «κατά οργιζομένων» όπου κι εδώ μας διδάσκει με τα γεμάτα σοφίας λόγια του πως υπάρχει καλή και κακή οργή και μαντέψτε εκ μέρους ποιών επιτρέπει ο Θεός την οργή που κατά τα άλλα είναι κακό πράγμα

«…αυτά είναι η διδασκαλία για να μεταχειριζόμαστε τον θυμό ως όπλο. Γι’ αυτό ο Μωϋσής ο πραότατος των ανθρώπων, για να εκδικηθεί την ειδωλολατρεία όπλισε τα χέρια των Λευϊτών για να φονεύσουν τους αδελφούς τους. Και είπε ο Μωυσής: ο καθένας να φονεύσει τον πλησίον του, τον αδελφό του, τον γείτονά του και με τους φόνους αυτούς αγιάστε τα χέρια σας. Φονεύοντας άλλος τον γιό του κι άλλος τον αδελφό του ο Θεός σας ευλόγησε…αλλά και ο Ηλίας ο ζηλωτής 450 ιερείς του αίσχους, ιερείς του άλσους, κυριαρχούμενος από λογικόν και σώφρωνα θυμόν δεν θανάτωσε για το καλό του Ισραήλ;» (89,6 C–D)

Όπως βλέπουμε ο χριστιανισμός όχι μόνον έχει τις βάσεις του σε μισαλλόδοξα και ρατσιστικά κηρύγματα αλλά αυτά τα κηρύγματα τα διαιωνίζει και τα προάγει ως αρετή μέσω των «φωτισμένων» Πατέρων. Υπάρχει κανείς που να αμφιβάλει για το ποιοί ήταν οι ηθικοί και φυσικοί αυτουργοί των εγκλημάτων που διέπραξε ο χριστιανισμός στην μακραίωνη ιστορία του;

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος όπως και ο Βασίλειος οργίζεται με τον δασκαλό του-τον «ειδωλολάτρη» Λιβάνιο- και τον αποκαλεί

«μιαρό,άθλιο και ταλαίπωρο»[4]

διότι άκουσον, άκουσον ο Λιβάνιος τόλμησε να πει πως την φωτιά στον ναό του Απόλλωνα στη Δάφνη, την έβαλε ανθρώπινο χέρι και όχι ο Πανάγαθος θεούλης και συνεχίζει

«δεν υπάρχει ώριμος Έλληνας…γιατί όπως κι εκείνος (ο Λιβάνιος) πιστεύουν πως την φωτιά την έβαλε άνθρωπος κι όχι ο Θεός». Μάλιστα, τέτοια η σοφία των μεγάλων πατέρων!!!

Όπως και ο άλλος Μεγάλος ιεράρχης έτσι κι αυτός θεωρεί πνευματική κληρονομιά του τον Ισραήλ, ξεχνώντας βεβαίως πως έμαθε να γράφει, να διαβάζει και να σκέφτεται-δηλαδή εξανθρωπίστηκε- από Έλληνες

«ο Θεός βρήκε κάθε επιστήμη και την έδωσε στον Ιακώβ και τον αγαπημένο του λαό, Ισραήλ» (ασπ. Πρίστιλλαν και Ακίλαν)

Το ίδιο επιβεβαιώνει και ένας ακόμη άγιος, ο Τερτυλλιανός ο οποίος θέλοντας να δείξει την ανωτερότητα του Ισραήλ έναντι των ελλήνων θα ξεστομίσει αθελά του και προς μεγάλη απογοήτευση των σύγχρονων ελληνορθόδοξων, μία μεγάλη αλήθεια, δηλαδή πως ελληνισμός και χριστιανισμός είναι δύο κόσμοι εντελώς διαφορετικοί

«τι κοινό μπορεί να έχουν ο φιλόσοφος και ο χριστιανός, ο μαθητής των Ελλήνων και ο μαθητής του Ουρανού, η Αθήνα και η Ιερουσαλήμ, η στοά του Ζήνωνα και η στοά του Σολωμόντα»

Εξάλλου όπως είδαμε στις «πράξεις Αποστόλων» κεφ Ια της Κ.Δ. αναφέρεται πως οι απόστολοι είχαν ως επιδίωξη να εκχριστιανίσουν τους ελληνίζοντες ιουδαίους της διασποράς και να τους επαναφέρουν έτσι στις προγονικές τους (ιουδαϊκές) παραδόσεις. Βλέπουμε δηλαδή πως οι απόστολοι ήταν ενοχλημένοι που οι ιουδαίοι είχαν ελληνική παιδεία! Επίσης και ο Παύλος όπως είδαμε στο «προς Κορινθίους» λέει πως οι έλληνες ζητούν σοφία, όμως ο Θεός ήρθε για να ντροπιάσει τους σοφούς!

Επίσης στην ομιλία Α΄ προς Κορινθίους για να ξαναγυρίσουμε στον Ι. τον Χρυσόστομο, κατανοούμε πλήρως γιατί οι σύγχρονοι ορθόδοξοι θεωρούν την ορθοδοξία συνέχεια του ελληνικού πολιτισμού

«…κάποιοι δεν πιστεύουν στην ανάσταση των νεκρών γιατί πάσχουν από την ελληνική μωρία…»

μην σπεύσετε αβίαστα να συμπεράνετε πως εννοεί την ειδωλολατρεία γιατί ο Μεγάλος Ιεράρχης της Ορθοδοξίας και προστάτης της Παιδείας θα σας απογοητεύσει με τον χειρότερο τρόπο

«…κι όλα αυτά προέρχονται από την ανοησία της φιλοσοφίας των ελλήνων η οποία είναι μητέρα όλων των κακών»

και αποκαλεί τους φιλοσόφους «καθάρματα»[5] κι όμως αυτός ο δυστυχής είναι προστάτης της παιδείας των νεοελλήνων!!!

Φυσικά είναι απολύτως εναρμονισμένος με το πνεύμα του θεού της Κ.Δ. και του Παύλου ο οποίος στους Κολοσαείς λέει πως η φιλοσοφία είναι απάτη.

Επίσης στο «εις τον Άγιον Ιωάννην τον απόστολο κι ευαγγελιστή» (59,370,7-11) λέει τα εξής εκπληκτικά που δείχνουν την απέχθεια και το μίσος του στον ελληνικό πολιτισμό

«αν κοιτάξεις στα ενδότερα των Ελλήνων θα δεις τέφρα και σκόνη και τίποτα υγιές, αλλά σαν τάφος ανοιγμένος είναι ο λάρυγγας αυτών γεμάτος ακαθαρσίες και πύον και τα δογματά τους γεμάτα σκουλήκια…εμείς δεν παραιτούμαστε της κατ’ αυτών μάχης»

οι άγιοι Πατέρες της Ορθοδοξίας είχαν λοιπόν κηρύξει ανοιχτά τον πόλεμο κατά της ελληνικής φιλοσοφίας και του ελληνικού πολιτισμού. Αυτά που σήμερα όλη η ανθρωπότητα θαυμάζει και χάριν στα οποία υπάρχει σήμερα πολιτισμός, αυτά οι Ιεράρχες τα αποκαλούν πύον και σκουλήκια.

Επίσης στο «εις τον μακάριον Βαβύλον» ξεκαθαρίζει για ποιόν λόγο διεσώθησαν από την μανία των χριστιανών και κάποια ελάχιστα κείμενα των Ελλήνων φιλοσόφων

«οι φιλόσοφοι (των Ελλήνων) είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα φλύαρα παιδιά. Είναι τόσο γελοία αυτά που έγραφαν ώστε τα βιβλία τους εξαφανίστηκαν κι αν διεσώθει κάποιο βιβλίο τους, βρίσκεται στα χέρια χριστιανών και με αυτόν τον τρόπο εξευτελίζουμε τις πλεκτάνες τους διότι δεν φοβόμαστε τα φίδια και τους σκορπιούς. Έχουμε λάβει εντολή από τον Θεό να καταπατούμε τα φίδια και τους σκορπιούς» (539,2 D–E)

μην αναρωτιέστε λοιπόν ποιοι κατέστρεψαν τα βιβλία των Ελλήνων φιλοσόφων και για ποιόν λόγο διέσωσαν κάποια εξ αυτών.

Φίδια και σκορπιοί λοιπόν για τους χριστιανούς Πατέρες ο Πλάτων, ο Σωκράτης, ο Ηράκλειτος, ο Αριστοτέλης και όλοι οι άλλοι μεγάλοι Τιτάνες του πνεύματος στους οποίους όλος ο πολιτισμένος κόσμος υποκλίνεται

«ο Διογένης ήταν αισχρός και ματαιόπονος όπως και οι άλλοι φιλόσοφοι…σε τι είναι χρήσιμο να γεύεσαι ανθρώπινο σπέρμα όπως ο Αριστοτέλης ή να έχεις σαρκικές σχέσεις με αδελφές και μητέρες όπως νομοθέτησε ο αρχηγός της Στοάς (ο Ζήνων) θα μπορούσα ακόμη να αποδείξω ως αισχρότερους αυτών (των Ελλήνων φιλοσόφων) τον Πλάτωνα και τον Σωκράτη που μέρος της φιλοσοφίας τους ήταν η παιδεραστία»(549,8 C–D, 9 A–E και 550.9 C)

Τα αφοπλιστικά και γεμάτα σοφία λόγια δεν σταματούν εδώ. Ο Μεγάλος Ιεράρχης υπήρξε πράγματι Μέγας, όμως πολέμιος του χορού, του θεάτρου, των τεχνών και ζητούσε από τους χριστιανούς να μην τραγουδούν ούτε να νανουρίζουν τα παιδιά τους γιατί «αυτά είναι λείψανα της ελληνικής πλάνης»[6] (κανών ΟΕ΄) τα βαθυστόχαστα και γεμάτα σοφία λόγια του μεγάλου Ιεράρχη περί παιδείας, τέχνης και πολιτισμού είναι τόσο σημαντικά για την Ορθοδοξία που τα συμπεριέλαβε στους Κανόνες της Εκκλησίας,

το περίφημο πηδάλιο

«να μην πλησιάζει κανείς τα θέατρα γιατί κάνουν τους ανθρώπους μοιχούς, πομπή του σατανά τα θέατρα. Στα θέατρα γεννιέται κάθε πορνεία, ακολασία και ασέλγεια» (Κανών ΚΔ΄)

Το ίδιο και ο Τερτυλλιανός στο τελευταίο κεφάλαιο του έργου του «περί θεαμάτων» επιτίθεται στο θέατρο και τους Τραγικούς ποιητές καγχάζοντας πως τα κλάματά τους θα αγαλλιάζουν τους χριστιανούς όταν θα καίγονται και θα ταπεινώνονται (οι τραγικοί ποιητές) την ημέρα της κρίσης

«τι θέαμα θα είναι για εμάς σε λίγο η επάνοδος του Κυρίου μας…τι πανηγύρι θα γίνει, ποιο θα είναι το αντικείμενο του γελωτά μου;…όταν θα καίγονται στην πυρά μαζί με τους μαθητές τους ντροπιασμένοι εκείνοι οι σοφοί φιλόσοφοι…»

αν τα απωθημένα αυτών των ψυχικά διαταραγμένων ανθρώπων θεωρούνται ακόμη και σήμερα κείμενα ιερά για τους φέροντες καταχρηστικά το όνομα «έλλην», τότε μπορούμε με άνεση να ισχυριστούμε ότι οι νεοέλληνες ζούνε ακόμη στον Μεσαίωνα.

Στο ίδιο ύφος ακόμη ένας μεγάλος της ορθοδοξίας ο Μέγας Αθανάσιος στον «Λόγο κατά Ελλήνων» αλλά και στο «περί ενανθρωπίσεως» θα εκφράσει για ακόμη μία φορά τον ρατσισμό των χριστιανών έναντι των Ελλήνων

«το μυσαρόν γένος των Ελλήνων…οι ψευσάμενοι έλληνες» αλλά και την απεχθειά τους έναντι στην φιλοσοφία «των Ελλήνων σοφία ο Θεός κατήργησε…μετά την έλευση του Σωτήρος η σοφία των Ελλήνων καταργήθηκε και η λιγοστή που απέμεινε εξαφανίζεται» 55 (Λόγος περί ενανθρωπίσεως)

Ας μην μας εκπλήσσουν αυτές οι δηλώσεις των αγίων πατέρων αφού είναι απολύτως σύμφωνες με αυτές του Παύλου, οι άνθρωποι ήταν απολύτως συνεπής προς το δόγμα τους, αυτοί που τα έμπλεξαν εντελώς είναι οι σύγχρονοι ορθόδοξοι.

Τα ίδια θα δηλώσει και ο άλλος μεγάλος Ιεράρχης, ο Γρηγόριος στο «λόγοι εις Βασίλειον κθ»,

«η Αθήνα είναι βλαβερή για την ψυχή, πλούσια σε κακό και είδωλα»

παρ’ όλα αυτά όμως και ο τρίτος Μεγάλος Ιεράρχης παρέμενε στην ειδωλολατρική Αθήνα και φοιτούσε στις σχολές της. Όχι βεβαίως για την αγάπη τους προς την φιλοσοφία αλλά γιατί γνώριζε κι αυτός όπως και οι άλλοι Ιεράρχες, πως για να αντιμετωπίσουν τα επιχειρήματα των Ελλήνων και να μπορέσει να σταθεί και θεολογικά ο χριστιανισμός θα έπρεπε να λάβουν μόρφωση. Μόρφωση όμως που είχαν και παρήγαγαν οι ειδωλολάτρες Έλληνες και δεν μπορούσαν να την βρουν οι χριστιανοί από την επιφοίτηση του αγίου Πνεύματος!

Ας μην κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους οι ορθόδοξοι διανοούμενοι όταν υποστηρίζουν πως οι Πατέρες ήταν υπεύθυνοι για την σύγκλιση ελληνισμού και χριστιανισμού. Η προσέγγιση των Πατέρων της Εκκλησίας προς την ελληνική παιδεία έγινε-όπως ήδη είπαμε- για να αποκτήσουν γνώσεις και ικανότητες ώστε να μπορέσουν να στηρίξουν φιλοσοφικά και θεολογικά το άμουσο και άσοφο δόγμα τους αλλά και να μπορέσουν να αντιπαρατεθούν στην σοφία των «ειδωλολατρών» Ελλήνων.

Ο Ι. Χρυσόστομος όπως είδαμε λίγο πριν λέει ξεκάθαρα πως « κι αν διεσώθει κάποιο βιβλίο τους αυτό έγινε για να ξευτιλίζουμε τις πλεκτάνες τους»

Ο Ι. Δαμασκηνός στο «περί ορθοδόξου πίστεως» (iv 27) λέει ξεκάθαρα

«εξ άλλου αν μπορούμε να αντλήσουμε κάποιο όφελος από τους Έλληνες, αυτό είναι επιτρεπτό…γιατί μπορούμε να πάρουμε από τους Έλληνες πολλά πράγματα που μας ισχυροποιούν απέναντί τους»

αλλά και ο Γεννάδιος πολλά χρόνια αργότερα στο ίδιο μήκος κύματος θα πει

«τα βιβλία των Ελλήνων τα διέσωζαν οι πατέρες μας για χάρη της γλώσσας και για να ελέγχουν τον παραλογισμό των Ελλήνων και να λάμψει η καθαρότητα της χριστιανικής θεολογίας… οι Έλληνες φιλόσοφοι ζούσαν στο σκοτάδι και τις φλυαρίες τους τις ανέτρεψαν θεόπνευστοι άνδρες όπως ο Μωυσής»

Υπάρχει ακόμη η παραμικρή αμφιβολία για ποιο λόγο διέσωσαν έστω και αυτά τα ελάχιστα ελληνικά κείμενα που δεν κατέστρεψαν οι χριστιανοί Πατέρες της Ορθοδοξίας; υπάρχει καμία αμφιβολία πως θεωρούσαν πνευματικούς τους πατέρες τον Μωυσή και τους άλλους προφήτες του Ισραήλ;

Δείτε και την γνώμη ενός ακόμη πατέρα της ορθοδοξίας του Ευσέβιου Καισαρείας

«τον φτωχό λαό σήκωσες από την κοπριά των Ελληνικών βδελυγμάτων και κάθισες αυτόν με τους άρχοντες του Ισραήλ, τον όντως αληθινό λαό του Θεού» (Ευσέβιος εκκλησιαστική ιστορία 23,1352, 34-38)

o άγιος Κλήμης Αλεξανδρεύς στον «Προτρεπτικό» λέει για τον Ορφέα πως ήταν απατεών και διαφθορέας των συνειδήσεων (κεφ. 1), για τον Όμηρο πως είναι διδάσκαλος πορνείας (κεφ. 4), ο Πλάτων είναι απατεών που κατέκλεψε την σοφία των Εβραίων (κεφ. 6), ο Φειδίας, ο Πραξιτέλης και οι άλλοι μεγάλοι γλύπτες είναι ηλίθιοι (κεφ. 10) ενώ οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα Ίσθμια, τα Πύθια και τα Νέμεα υβρίζονται ως ελεεινά και αισχρά (κεφ. 2).

Ένας άλλος Πατέρας, ο Ιουστίνος στον «Λόγο παραινετικό προς Έλληνας, 12» λέει πως οι Έλληνες δεν βρήκαν τίποτα, ούτε τα γράμματα, ούτε τις επιστήμες, ούτε την μουσική αλλά ο Μωϋσής τα δίδαξε όλα αυτά με την έμπνευση του Θεού.

Ο Ιωάννης ο Νηστευτής θέσπισε 4 Κανόνες «περί μαλακίας» όπου μεταξύ άλλων κατηγορεί τους Έλληνες φιλόσοφους ότι είχαν κυριευθεί από το πάθος της μαλακίας, θαυμάστε το!

«…η μαλακία είναι μια αμαρτία τόσο μισητή εις τον Θεόν ώστε θανάτωσε τον υιόν του Ιούδα…ο Θεός μισώντας τόσο πολύ εκείνους τους υπερηφάνους φιλόσοφους των Ελλήνων, τους άφησε να κυριευθούν από την αμαρτίαν αυτήν δια τιμωρία της ειδωλολατρείας των»

ο Θεός όχι μόνον μισεί τους Έλληνες φιλόσοφους αλλά τους έκανε και μαλάκες. Εδώ πλέον μπορούμε να γελούμε μέχρι εσχάτων όχι με την ανοησία αυτών των γραφικών τύπων αλλά κύριως με αυτούς που σήμερα προσπαθούν να μας πείσουν με ύφος περισπούδαστο για την ηθική και πνευματική ανωτερότητα της Ορθοδοξίας καθώς και την σχέση αγάπης αυτής με την ελληνική φιλοσοφία!!!

Τι πιο αισχρή και ανέντιμη πράξη από αυτή των Πατέρων της Εκκλησίας. Φοίτησαν σε ελληνικές φιλοσοφικές σχολές, έλαβαν την χάρη της γνώσης και το φως του πολιτισμού και αντί να είναι ευγνώμονες σε αυτούς που τους εξανθρώπισαν, αντιθέτως τους καθύβρισαν και τους κυνήγησαν μετά μανίας.

Αλλά το μένος των χριστιανών έναντι των Ελλήνων και του πολιτισμού τους εκδηλώνεται ακόμη και στους θρησκευτικούς του ύμνους. Οι πιο γνωστοί ύμνοι της ορθοδοξίας οι οποίοι ψάλλονται μέχρι και σήμερα με περισσή ευλάβεια από τους ελληνορθόδοξους, περήφανους κατά τα άλλα για τον πολιτισμό των Ελλήνων, δείχνουν το μίσος του χριστιανισμού έναντι του ελληνισμού.

Στον ύμνο εις πεντηκοστήν λούζονται με διάφορα κοσμητικά όλοι κατά σειρά Έλληνες φιλόσοφοι, ο Όμηρος, ο Πλάτων, ο Πυθαγόρας, ο Δημοσθένης.

Στους Χαιρετισμούς ακούμε τα εξής σπουδαία

«χαίρε Μαρία που διέλυσες την φιλοσοφία των Αθηναίων κι έκανες τους σοφούς ασόφους»

Το αποκορύφωμα όμως της παράνοιας της λεγομένης ελληνορθοδοξίας είναι ο περίφημος αναθεματισμός των Ελλήνων από την σύνοδο της Νικαίας το 787 μ.Χ. που διαβάζεται μέχρι σήμερα στην Κυριακή της Ορθοδοξίας

«σε αυτούς που μελετούν διεξοδικά τα μαθήματα των Ελλήνων επειδή πιστεύουν στις κενές ιδέες των μαθημάτων θεωρώντας τες αληθινές και τις διδάσκουν ανενδοίαστα πότε κρυφά και πότε φανερά, ΑΝΑΘΕΜΑ!»

έτσι λοιπόν να γνωρίζετε αγαπητοί καθηγητές των Πανεπιστημίων μας που περήφανα δηλώνετε και χριστιανοί, πως όταν μελετάτε ή ακόμη χειρότερα διδάσκετε Πλάτωνα ή Πυθαγόρα ή Ηράκλειτο και Αριστοτέλη, είστε ΑΝΑΘΕΜΑ!!!

Όμως για να ξαναεπιστρέψουμε στον άγιο αυτόν άνθρωπο και Πατέρα της Ορθοδοξίας, τον Ι. Χρυσόστομο, ο οποίος δεν είχε να πει μόνον καλά λόγια για τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους αλλά και εφήρμοσε στην πράξη με περισσή ευλάβεια, όλα όσα διδάχθηκε από τους πνευματικούς του προγόνους δηλαδή τον Μωυσή, τον Αβραάμ και τον Σαούλ-Παύλο.

Αφού κάνει περιοδείες μαζεύοντας χρήματα για να στρατολογήσει τραμπούκους που θα καταστρέψουν και θα εξαφανίσουν κάθε τι ελληνικό, πρωτοστατεί στους βανδαλισμούς και διατάζει την καταστροφή ενός εκ των επτά θαυμάτων του κόσμου, το ναό της Εφεσίας Αρτέμιδος και δίνει το σύνθημα για τις ανελέητες σφαγές των Ελλήνων [7]

«είναι στιγματισμένοι, χειρότεροι από τους χοίρους που πασαλείβονται με περιττώματα…είναι άξιοι λιθοβολισμού»

Σε παρόμοιες αγαθοεργίες θα προβούν και άλλοι άγιοι όπως ο πατριάρχης Αλεξανδρείας Θεόφιλος ο οποίος επικεφαλής μοναχών και στρατού πυρπόλησε το Σεράπειο και το Μουσείο, την περίφημη βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας [8] ενώ αργότερα ένας άλλος πατριάρχης της Αλεξάνδρειας ο Κύριλλος θα διατάξει την κατακρεούργηση της μεγάλης φιλοσόφου Υπατίας.

Επίσης ο άγιος Αντώνιος στέλνει μοναχούς να κατεδαφίσουν ελληνικούς ναούς[9]. Ο Αντώνιος, ιδρυτής του μοναχισμού της ερήμου όπως αναφέρεται στην Ελληννική Πατερολογία[10] «…δεν γνώριζε ελληνικά. Η άρνηση γνώσης της ελληνικής αποτελούσε μέρος της διαδικασίας της ταπείνωσης των αναχωρητών.

Δεν ήτο νοητό να είναι κανείς ερημίτης και να βεβαιώνει ότι γνωρίζει ελληνικά» ενώ από τον Συναξαριστή στον βίο του αγίου Ανδρέα μαθαίνουμε πως έκαψε πολλά βιβλία ελλήνων και κατεδάφισε ναούς στην Πάτρα αλλά και ο άγιος Πορφύριος αφού πείθει την αυτοκράτειρα Ευδοξία, προχωρεί με τις ορδές του και καταστρέφει πλήθος ελληνικών ναών, έργων τέχνης, καίνε βιβλία Ελλήνων φιλοσόφων, εισβάλουν στα σπίτια ελληνίζοντων και τους κακοποιούν[11]. Όλοι αυτοί οι άγιοι Πατέρες-όπως αναφέρει και ο Σωκράτης ο Σχολαστικός στην εκκλησιαστική Ιστορία.- είχαν υπό τις διαταγές τους και χρησιμοποιούσαν για όλες αυτές τις καταστροφές και τα εγκλήματα, τους παραβολάνους. Λεπτομέρειες για όλες αυτές τις αγαθοεργίες των χριστιανών υπάρχουν στην μελέτη του Κ.Σιμόπουλου «η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων».

Ο ημίτρελος λοιπόν, βυζαντινός αυτοκράτορας Αρκάδιος ελεγχόμενος και καθοδηγούμενος από τον άγιο πατέρα Ι.Χρυσόστομο θα εκδώσει το περίφημο διάταγμα «εις έδαφος φέρειν» και δεν θα μείνει σχεδόν τίποτα όρθιο από τους περίτεχνους ελληνικούς ναούς και αγάλματα!

Βεβαίως το ανελέητο κυνήγι των Ελλήνων και του πολιτισμού τους είχε ξεκινήσει όπως θα δούμε παρακάτω από την εποχή του Μ.Κωνσταντίνου όμως προς το παρόν ας θαυμάσουμε τα θεόπνευστα έργα του Μεγάλου Ιεράρχη.

Όταν ήδη ήταν μικρός η Ιερά Εξέταση των βυζαντινών ήταν σε πλήρη εξέλιξη όπως ευκόλως διαφαίνεται στο «Ομ.89 πράξεων αποστόλων». Εκεί ο νεαρός ακόμη Ιωάννης περιγράφει πως με κάποιον φίλο του βρήκαν τυχαία ένα βιβλίο που επέπλεε σε ένα ποτάμι όπου έκαναν την βόλτα τους. Αυτό περιείχε σύμβολα υποτίθεται μαγικά και διέτρεξαν τεράστιο κίνδυνο γιατί εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε κάποιος στρατιώτης και όπως παραδέχεται και ο ίδιος, τότε οι πάντες συλλαμβάνονταν ακόμη και οι αθώοι όπως επισημαίνει.

Όμως πριν ακόμη αναλάβει ο Αρκάδιος ο Χρυσόστομος απολάμβανε την εύνοια ενός άλλου ευσεβή βυζαντινού αυτοκράτορα του Βάλενς, ο οποίος είχε εξαπολύσει ένα απίστευτης αγριότητας κύμα βίας εναντίον των ελληνίζοντων στην πατρίδα του Λιβάνιου, την Αντιόχεια και γενικότερα στην ασιατική και αφρικανική πλευρά της αυτοκρατορίας. Στις πόλεις της κυρίως Ελλάδος δεν τολμούσαν να δράσουν όχι επειδή όπως θα δούμε εκεί οι έλληνες παρέμεναν στην συντριπτική πλειοψηφία τους, αμετανόητοι «ειδωλολάτρες» αλλά γιατί δεν υπήρχαν χριστιανοί.

Τις ανελέητες αυτές σφαγές περιγράφει ο χριστιανός Σωζομενός (εκ.ιστορία κεφ. ΣΤ, 35)

«όλοι σχεδόν οι Έλληνες θανατώθηκαν κατόπιν διαταγής άλλοι με ξίφος και άλλοι στην πυρά…θανατώθηκαν επίσης σε όλη την επικράτεια οι φιλόσοφοι αλλά και όσοι απλώς φορούσαν ρούχα ίδια με των φιλοσόφων»

Ο Ι.Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί, θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος.

Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν» και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο να επιτρέψει την εισβολή των μισθοφόρων Γότθων του Αλάριχου στην Ελλάδα.

Όπως αναφέρει ο Κ. Παπαρηγόπουλος στην «Ιστορία του Ελληνικού έθνους»,

«εις την ενταύθα Ελλάδα μέχρι τότε δεν είχαν πραγματοποιηθεί καταστροφές και διώξεις ελλήνων διότι οι εθνικοί ήταν ισχυρά πλειοψηφία, ώστε οι οπαδοί του χριστιανισμού δεν τολμούσαν να επιτεθούν».

Πράγματι αυτό επιβεβαιώνεται και από την Α΄ οικουμενική σύνοδο όπου από όλη την επικράτεια (αφρικανικές και ασιατικές επαρχίες) υπήρχαν εκατοντάδες επίσκοποι ενώ από όλη την Ελλάδα υπήρχαν μόλις τρεις! Οι Έλληνες ουδέποτε εκχριστιανήσθισαν οικειοθελώς αλλά όπως θα δούμε εξοντώθηκαν κι όσοι επέζησαν ασπάσθηκαν τον χριστιανισμό διά της βίας. Αυτό επίσης επιβεβαιώνει η σύνοδος της Νίκαιας το 787μ.Χ.που σαφώς δείχνει πως παρά τους ανελέητους διωγμούς και τις σφαγές, οι αποδεκατισμένοι Έλληνες παρέμεναν αμετανόητα έλληνες δηλαδή Φυσιολάτρες, ώστε αναγκάστηκαν να τους αναθεματίσουν για ακόμη μια φορά

Έτσι λοιπόν οι Γότθοι το 397μ.Χ. «καθοδηγούμενοι από τους μαυροφορεμένους καλόγερους ωθούσαν την Ελλάδα στην καταστροφή» (Παπαρηγόπουλος ιστ. Ελ.έθνους).

Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της… αγάπης.!

Όπως γράφει ο Ζώσιμος «ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες…προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».

Το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων δυστυχώς δεν είναι γνωστό ούτε στην χώρα που το υπέστη δηλαδή την Ελλάδα. Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο το πώς η μεγαλύτερη γενοκτονία στην ιστορία της ανθρωπότητας μετά από αυτήν των ινδιάνων της Αμερικής, δεν είναι ούτε καν γνωστή. Η γενοκτονία των Ελλήνων ήταν μεγαλύτερη και από αυτήν που υπέστησαν οι Εβραίοι από τους ναζί, αφού η γενοκτονία των Ελλήνων διέρκησε δύο με τρεις αιώνες.

Θα κλείσουμε αυτό το κεφάλαιο λίγο…ανορθόδοξα πηγαίνοντας στις απαρχές αυτής της θλιβερής ιστορίας εκεί στα χρόνια λίγο πριν και λίγο μετά την επικράτηση του Μ. Κωνσταντίνου και των χριστιανών.

Όπως αναφέραμε στην αρχή του βιβλίου, ο χριστιανισμός είχε αναπτυχθεί στις ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες του Ρωμαϊκού κράτους έχοντας αποκτήσει μεγάλη οικονομική δύναμη κι ένα πολύ φανατισμένο πλήθος πιστών που αν και δεν πλειοψηφούσε ούτε καν σε αυτές τις περιοχές ήταν ωστόσο καλά οργανωμένοι. Οικονομικά παντοδύναμοι και κυρίως φανατισμένοι γι’ αυτό και ο Μ. Κωνσταντίνος μετέφερε την έδρα του ανατολικά και χρησιμοποίησε την δύναμη των χριστιανών κηρύσσοντας τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του κράτους του για να γίνει μονοκράτορας και να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.

Παρ’ όλα αυτά ακόμη και σε αυτές τις επαρχίες που ήταν το πεδίο δράσης των χριστιανών η παγανική λατρεία των Ελλήνων ήταν παντού κυρίαρχη και ειδικά λίγα μόλις χρόνια πριν την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης είχε μεγάλη απήχηση στα λαϊκά στρώματα η λατρεία του Ασκληπιού και του Απολλώνιου Τυανέως.

Περιέργως παντού ξεφύτρωναν καινούργια περίαπτα (αγάλματα που είχε τοποθετήσει ο Απολλώνιος σε διάφορες πόλεις της Μ. Ασίας και είχαν «μαγικές» δυνάμεις που προστάτευαν τις πόλεις από καταστροφές) κι επιγραφές του Απολλώνιου που υποτίθεται τα έστελνε εξ ουρανού. Σε συνδυασμό με το έργο του Ιεροκλή «φιλαλήθης λόγος» όπου υπερασπιζόταν την ελληνική σοφία και αποδείκνυε την ανοησία του χριστιανισμού σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τα έργα του Πορφύριου και Κέλσου, ο παγανισμός είχε αρχίσει να επανακάμπτει και να έχει μεγάλη απήχηση ακόμη και σε αυτές τις περιοχές που ο χριστιανισμός είχε ανδρωθεί και δυναμώσει.[12]

Οι Πατέρες της Εκκλησίας είχαν τόσο πολύ θορυβηθεί που στο έργο του ψευδοιουστίνου εμφανίζεται ένας θεολόγος να απορεί με τον Θεό που επιτρέπει να έχουν δύναμη θαυματουργή τα περίαπτα του Απολλώνειου κάτι που αποδεικνύει αφενός την απήχηση που είχαν στον κόσμο αλλά και την παραδοχή των ίδιων των χριστιανών Πατέρων για τις δυνάμεις του Απολλώνειου και των έργων του.

Έτσι ένας άλλος Πατέρας ο Λακτάντιος αναγνώριζε τις ικανότητες του Απολλώνειου αλλά πίστευε πως οφείλονταν σε σκοτεινές δυνάμεις και για να αποδείξει την υπεροχή του Χριστού έναντι του Απολλώνειου υποστήριζε πως ο Απολλώνειος δεν είχε προαναγγελθεί από τους Εβραίους προφήτες οι οποίοι υπερείχαν των Ελλήνων φιλοσόφων.[13]

Στο ίδιο μήκος κύματος και ένας άλλος Πατέρας της Εκκλησίας ο Ευσέβιος που αργότερα θα γίνονταν σύμβουλος του Κωνσταντίνου, υπερασπίστηκε τον Χριστό αναφερόμενος κι αυτός στους Εβραίους προφήτες ενώ στο «εις την Ευαγγελικήν προπαρασκευήν» αναφέρει «…αποδεικνύεται η ανωτερότητα της ιουδαϊκής θρησκείας έναντι του ελληνισμού ενώ και τα φιλοσοφικά συστήματα βρήκαν έμπνευση στην ιουδαίκή σοφία»[14]

Οι αναφορές αυτές του Λακτάντιου και του Ευσέβιου ήταν προς απάντηση κατά του έργου του μεγάλου πλατωνικού φιλοσόφου Ιεροκλή που είχε με επιχειρήματα καταφέρει να γελοιοποιήσει την χριστιανική πίστη που άρχιζε να χάνει οπαδούς ακόμη και σε αυτές τις χριστιανοκρατούμενες περιοχές.

Όμως μόλις ο Κωνσταντίνος ίδρυσε την Κωνσταντινούπολη για να μπορέσει να σταθεί στην εξουσία χρειάζονταν τη οικονομική και πολιτική δύναμη της Εκκλησίας των ασιατοαφρικανικών περιοχών αφού ως γνωστόν στις υπόλοιπες περιοχές ήταν εντελώς ανίσχυρη. Γι’ αυτό κήρυξε στην δική του ανατολική ρωμαϊκή αυτοκρατορία επίσημη θρησκεία τον χριστιανισμό αν και ο ίδιος δεν ήταν χριστιανός και πήρε σύμβουλό του τον Ευσέβιο.

Αφού το προπύργιο του χριστιανισμού ήταν οι ασιατικές και αφρικανικές επαρχίες εκεί δηλαδή που ο Κωνσταντίνος ήθελε να εδραιώσει την εξουσία του με την βοήθεια των χριστιανών, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τους χριστιανούς και κατ’ επέκταση για τα σχέδια του Κωνσταντίνου ήταν η συνεχώς αναδυόμενη σε αυτές τις περιοχές λατρεία του Ασκληπιού-Απολλώνιου. Όπως ευκόλως αντιλαμβανόμαστε μία από τις πρώτες κινήσεις του Ευσέβιου ήταν να πείσει τον Κωνσταντίνο να εξαπολύσει διωγμούς σε αυτή την λατρεία.

Οι στρατιώτες του Κωνσταντίνου γκρέμισαν τον ναό του Ασκληπιού που όπως κι όλα τα Ασκληπιεία ήταν και ιατρική σχολή και νοσοκομείο, κατέστρεψαν όλα τα αγάλματα των φιλοσόφων και του Ασκληπιού και όπως αναφέρει ο Σωζομενός στην εκκλησιαστική ιστορία ο Ευσέβιος χάρηκε πολύ που δεν έμεινε κανένα ίχνος των ναών και των αγαλμάτων.

Την συνέχεια αυτής της θλιβερής για την ανθρωπότητα ιστορίας την περιγράψαμε παραπάνω όσον αφορά τους Πατέρες της Ορθοδοξίας ενώ παρακάτω θα την δούμε μέσα από τα εκτελεστικά όργανα των αγίων Πατέρων, τους αυτοκράτορες του Βυζαντίου.

Ωστόσο τα περίαπτα του Απολλώνιου είχαν τόση μεγάλη απήχηση στον λαό όχι μόνον στους παγανιστές αλλά και στους χριστιανούς που κανείς δεν τόλμησε να τα πειράξει και μάλιστα έχουμε μαρτυρία από τον Νικήτα Χωνιάτη ότι σώζονταν μέχρι τον 13ο αι. μ.Χ. στην ίδια την Κωνσταντινούπολη ένα από τα περίαπτα που είχε «φτιάξει» εκεί ο Απολλώνιος.

Όσοι επιθυμείτε να έχετε ολόκληρο το έργο του Δ.Τ.Βαχκηλίου, μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μας στο cosmopolisblog@gmail.com

https://ecosmopolis.wordpress.com