Φάκελος Εβραίοι κομμουνιστές: Κωδικός Cool 2015

Του Μανώλη Καψή

Ήταν νομίζω το 2017 ή το 2018 όταν βρέθηκα στο γραφείο ενός ολίγον εναλλακτικού ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για να κάνουμε μια συνέντευξη. Το γραφείο ήταν όμορφα διακοσμημένο, σε ένα trendy προάστιο του κέντρου της Αθήνας και οι γραμματείς, ντυμένες casual -όπως υποθέτω επιβάλει το dress code της αριστεράς- μπαινόβγαιναν στο δωμάτιο, απορροφημένες από τις επείγουσες εργασίες του γραφείου. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να αναζητήσω κάτι στο ipad μου και ζήτησα τον κωδικό του wifi. Με ένα σαρδόνιο χαμόγελο ο ευρωβουλευτής μού ανακοίνωσε περιχαρής το μυστικό: Ο κωδικός είναι cool2015, μου είπε.

Η ιστορία μου είχε κάνει εντύπωση. Όχι τόσο το χιούμορ του ευρωβουλευτή, αλλά για το πόσο διαφορετικά είχαμε προσλάβει τα δραματικά γεγονότα του καλοκαιριού του 2015. Εγω αγωνιούσα καθημερινά για το αν η χώρα μου θα μείνει στην Ευρώπη, για το αν θα καταστραφούμε οικονομικά και μήπως μετατραπούμε σε χώρα του 3ου κόσμου. Εκείνος ήταν cool. Δεν ήξερε τους κινδύνους; Φυσικά και τους ήξερε; Το ότι ανήκε στον ΣΥΡΙΖΑ θα τον προστάτευε μήπως από την καταστροφή; Όχι βέβαια. Μήπως το γεγονός ότι ήταν ευρωβουλευτής, τον έκανε να αντιμετωπίζει τη χρεοκοπία της χώρας με ψυχραιμία; Ήταν τόσο μεγάλη η διάθεση για τη νίκη επιτέλους της αριστεράς, ώστε ήταν έτοιμος να διακινδυνεύσει ακόμα και την καταστροφή της χώρας; Άβυσσος η ψυχή. Πάντως εκείνος ήταν cool και αντιμετώπιζε τον δικό μου πανικό με σχεδόν ειρωνεία.

Θυμήθηκα αυτήν την ιστορία, διαβάζοντας το άρθρο της Αρτεμις Σίφορντ στην Καθημερινή της Κυριακής. Η κ. Σίφορντ είδε το όνομά της στις λίστες των παρακολουθούμενων από το predator, που δημοσίευσε το Documento και φαίνεται ότι δεν είχε καμία αμφιβολία για την ακρίβεια της πληροφορίας Ξέρει άραγε κάτι παραπάνω;

Οπως έγραψε, το πρώτο πράγμα που ένιωσε ήταν η απορία. Γιατί εκείνη; Γιατί να παρακολουθούν εκείνη; Το δεύτερο ήταν ο τρόμος, για τα στοιχεία που της υπέκλεψαν. Για την προσωπική της ζωή, στην οποία είχαν πρόσβαση οι υποκλοπείς. Φοβόταν ότι μπορεί πλέον, ακόμα και να την εκβιάσουν. Το τρίτο συναίσθημα ήταν "η ανημποριά και η μοναξιά που αισθάνεται κάποιος που βρίσκει τον εαυτό του σε μια τέτοια θέση, που θυμίζει μαρτυρίες από πολίτες απολυταρχικών καθεστώτων”.

Μετά ένιωσε θυμό. Θυμό για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, θυμό για την ολιγωρία της Δικαιοσύνης. Και μετά θέλησε κάπως να διατηρήσει την ελπίδα της, ότι θα υπάρξει κάθαρση. Και ότι οι φιλελεύθεροι "θα ξεπεράσουν τον φόβο του 2015” και θα αντιδράσουν, θα μιλήσουν. Να ξανά λοιπόν το 2015.

Τι είναι ο φόβος του 2015; Υποθέτω ότι είναι ο φόβος ότι οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση δίνει έδαφος και πόντους στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλεξη Τσίπρα, συνεπώς -θα σκέφτονται οι φιλελεύθεροι- ας κάνουμε τα στραβά μάτια στα λάθη (πολύ επιεικώς...) του Μητσοτάκη, για να μην ξαναγυρίσουμε στον εφιάλτη της διακυβέρνησης από την Πρώτη φορά Αριστερά.

Η κ. Σίφορντ όμως, θέλει "ο πρωθυπουργός να πράξει το αυτονόητο και να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε κανένας εμπλεκόμενος στην υπόθεση να μην παραμείνει πάνω από τον νόμο. Θέλει "οι φιλελεύθεροι διανοούμενοι να βγουν από τη φοβική σκιά του 2015 και να πουν τα πράγματα, εάν ισχύουν ως φαίνονται, με το όνομά τους – ως μια κατάφωρη παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, καθώς και των όρων της ίδιας της δημοκρατίας.”

Προφανώς θα είναι εξαιρετικά απογοητευμένη από το πέπλο σιωπής που υπάρχει για την υπόθεση. Για το ελάχιστο ενδιαφέρον που δείχνουν τόσο οι διανοούμενοι όσο και οι πολίτες. Πόσο μάλλον από τις αντιδράσεις του πρωθυπουργού και τη βραδυπορία της Δικαιοσύνης.

Αυτή η αναφορά της κ. Σίφορντ, στους φιλελεύθερους διανοούμενους που στηρίζουν την κυβέρνηση και που παραμένουν στη φοβική σκιά του 2015, ενέπνευσε τον Νίκο Μαραντζίδη να γράψει ένα άρθρο (βλ. Καθημερινή 04/12/2022. Ενα άρθρο στο οποίο διερωτάται πώς είναι δυνατόν να μην έχει παραιτηθεί ακόμα ο πρωθυπουργός ύστερα από τις αποκαλύψεις για τις υποκλοπές, πώς είναι δυνατόν η κυβέρνηση αυτή, που μετέρχεται τέτοιες μεθόδους ολοκληρωτικών καθεστώτων να διαθέτει ακόμα στήριξη από φιλελεύθερους πολίτες και καταλήγει με μια ερώτηση.

Αφού σημειώνει ότι το άρθρο της κ. Σίφορντ ορθώνει ένα φραγμό στις επιθυμίες της αχαλίνωτης εξουσίας, προσθέτει ότι "συνιστά και μια έκκληση αγωνίας για όσους δηλώνουν φιλελεύθεροι”. Και διερωτάται: "Είναι ακόμη άραγε;” (σσ φιλελεύθεροι, όσοι στηρίζουν την κυβέρνηση);

Υπάρχουν ορισμένα προβλήματα με τα όσα γράφει ο Νίκος Μαραντζίδης. Δεν ξέρω αν αφού ψηφίσεις Μητσοτάκη χάνεις αυτόματα το δικαίωμα να είσαι φιλελεύθερος, αλλά μέχρι στιγμής, οι περισσότεροι από όσους αυτοπροσδιορίζονται ως φιλελεύθεροι, ναι, υποστηρίζουν ακόμα τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και ας θυμώνει μαζί τους ο καθηγητής.

Μετά είναι η εικόνα που φιλοτεχνεί για την Ελλάδα ο κ. Μαραντζίδης. Καταλαβαίνω τη συναισθηματική φόρτιση, αλλά η χώρα δεν είναι ούτε Ανατολική Γερμανία ούτε η Ρωσία του Πούτιν, χώρες με τις οποίες μας συγκρίνει.

Υπάρχουν όμως και άλλα. Ένα από αυτά, είναι και η θολή εικόνα που έχουμε ακόμα για τις "αποκαλύψεις”. 

Είναι τα ονόματα που δημοσιεύθηκαν αυτοί που όντως ήταν υπό παρακολούθηση; 

Και αν ναι, γιατί κανείς -με εξαίρεση τον Γιώργο Κύρτσο αν δεν κάνω λάθος- δεν έσπευσε να δώσει το τηλέφωνό του για έλεγχο; 

Ούτε καν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. 

Υπάρχουν οι περίφημες αποδείξεις; Πού είναι τα στοιχεία; Έκανε χρήση του predator και η ΕΥΠ; Η σχετική πληροφορία διαψεύδεται ακόμα και από εκείνους που πρωτοστάτησαν στις αποκαλύψεις. Πώς εξηγείται η ξαφνική σιωπή για το θέμα, ακόμα και από λαλίστατους καταγγέλλοντες; 

Τι απέγινε ο Γιάννης Μαντζουράνης και τα ροζ βίντεο;

Έως ότου έχουμε καλύτερη εικόνα λοιπόν, cool23 που θα έλεγε και ο ευρωβουλευτής.

https://www.capital.gr/arthra/3685722/kodikos-cool-2015